Alpinarium

Alpinarium

- będące częścią kamieniołomu, umiejscowione jest na kamienistym zboczu o południowej wystawie i składa się z trzech poziomów: dwóch górnych, obsadzonych gatunkami rodzimymi, często rzadkimi lub objętymi ocrhoną, a także trzeciego - najniższego - poświęconego roślinom ozdobnym preferującym warunki suche i gorące.

Specyficzne warunki panujące na stoku pozostałym po wydobyciu wapienia sprawiają, że jest to siedlisko dla życia dla roślin, które w naturze występują w środowisku górskim. Obserwować tu można szereg przystosowań poszczególnych gatunków do życia w tak wymagających warunkach. Odpowiedzią na wysokie temperatury, tak częste na nasłonecznionym zboczu, są liście pokryte woskiem, kutnerem lub włoskami bądź liście wąskie, zredukowane, a celem tych zabiegów jest ograniczanie parowania i minimalizowanie utraty wody. Kamieniste podłoże nie stwarza dogodnych warunków dla rozbudowanych brył korzeniowych, stąd wiele roślin jest niewielkich rozmiarów. Ważnym czynnikiem jest także odczyn pH gleby - po eksploatacji wapienia pozostał odczyn lekko zasadowy, co też jest nie bez znaczenia dla składu gatunkowego kolekcji.

Na górnych piętrach alpinarium podziwiać można gatunki charakterystyczne dla muraw kserotermicznych, takie jak ostnica Jana (Stipa joanis), pajęcznica liliowata (Anthericum liliago), przetacznik kłosowy (Veronica spicata), żmijowiec czerwony (Echium russicum), gatunki typowo górskie, takie jak sosna górska (Pinus mugo), irga zwyczajna (Cotoneaster integerrimus), a także gatunki o znaczeniu użytkowym, jak len złocisty (Linum flavum) czy lebiodka pospolita (Origanum vulgare).